Nowe badania naukowców z Monell Chemical Senses Center oraz Temple University wykazały, że stosowanie biomarkerów żywieniowych opartych na stosunku stabilnych izotopów węgla (δ13C) i azotu (δ15N) ujawnia istotne różnice w relacjach pomiędzy spożyciem cukrów dodanych a dietą dzieci i dorosłych. Odkrycie to może prowadzić do skuteczniejszych metod oceny wpływu cukrów dodanych na zdrowie w zależności od wieku.
Izotopy stabilne jako biomarkery diety
W USA głównym źródłem cukrów dodanych są słodziki kukurydziane (np. syrop glukozowo-fruktozowy) i cukier trzcinowy. Obie te substancje pochodzą z roślin przeprowadzających fotosyntezę typu C4, co odzwierciedla się w charakterystycznych wartościach δ13C w tkankach organizmu, takich jak krew czy włosy. Segment włosa o długości 3 cm odpowiada mniej więcej trzymiesięcznemu okresowi żywienia.
U dorosłych wykazano, że wyższe wartości δ13C są skorelowane ze spożyciem napojów słodzonych cukrem (SSB). Z kolei wartość δ15N, jako marker spożycia białka, może wzmacniać siłę tego związku.
Wyniki badań u dzieci
W przeciwieństwie do wcześniejszych analiz u dorosłych, nowe badania opublikowane w American Journal of Clinical Nutrition wykazały, że u dzieci w wieku 3–11 lat wartości δ13C nie korelują istotnie ze spożyciem cukrów dodanych. Tymczasem u ich matek zależność ta była obecna, co potwierdza wcześniejsze ustalenia dotyczące dorosłych.
Zespół badawczy zebrał próbki włosów i 24-godzinne wywiady dietetyczne od 138 dzieci i 114 matek. Analizowano całkowite spożycie cukrów dodanych, jak i innych składników diety, wykorzystując analizę skupień izotopów δ13C i δ15N – metodę dotąd stosowaną głównie w badaniach dzikich zwierząt.
Potencjalny wpływ mleka krowiego
Zaskakującym odkryciem był fakt, że dzieci w grupie o wysokich wartościach δ13C i δ15N piły więcej mleka krowiego, które również wpływa na poziomy izotopów. Może to maskować związek między δ13C a cukrami dodanymi w tej grupie wiekowej. Autorzy sugerują, że gdy dzieci przechodzą w wiek dojrzewania, a ich dieta zaczyna przypominać dietę dorosłych, zależności te mogą stać się wyraźniejsze.
Kontekst kliniczny i znaczenie biomarkerów
Dr Jennifer O. Fisher z Temple University wskazuje, że wartości δ13C mogą nie być jednoznacznym biomarkerem spożycia cukrów dodanych u dzieci, w przeciwieństwie do dorosłych. Statystyczna analiza zastosowana przez zespół badawczy umożliwiła całościowe spojrzenie na zróżnicowanie indywidualnych wzorców żywieniowych.
Dr Alissa D. Smethers zaznacza, że potrzebne są dalsze badania wśród dzieci, najlepiej w połączeniu z kontrolowanymi interwencjami żywieniowymi. Szczególne znaczenie ma analiza całego wzorca diety, a nie jedynie ilości spożywanego cukru.
Źródło: American Journal of Clinical Nutrition
